Weinig dingen zijn zo herkenbaar Belgisch voor me als de werkkamer van Michel de Ghelderode, bewaard in de Koninklijke Bibliotheek. De schrijver omringde zich met afgedankte etalagepoppen, kazuifels, heiligenbeelden, marionetten. Tussen al die brocante draafde het houten kermispaard Borax, ook zo’n heerlijke vondst. Nu lees ik dan eindelijk een paar van zijn toneelstukken en ik vraag me af of ze nog worden opgevoerd. Net als Jean Ray lijkt De Ghelderode verbijsterend Vlaams, al lees ik op zijn bladzijden voornamelijk Frans (niettemin, een personage dat Pickedonker heet? Breedmaag? Geweldig toch). In D’un diable qui prêcha merveilles stuit ik op het onvergetelijke zinnetje: Et foutredieu, que la religion est belle quand prêche le diable! Een bewering waarmee menige geradicaliseerde het eens zal zijn.