Tjonge jonge. Dull Margaret, een graphic novel (novelle in prenten?) gebaseerd op Bruegels Dulle Griet, is zowat het somberste verhaal dat ik de afgelopen weken onder ogen kreeg. Griet trekt ten oorlog in de hel, Margaret vangt palingen in een moeras. Wanneer ze in de stad haar vangst heeft verkocht, wordt ze beroofd. Terug naar het slijk en de kou. In haar groezelige hut brouwt ze ten einde raad een toverdrank, om van de duistere heer van deze wereld liefde én geld los te krijgen.

Het verhaal heeft niets te maken met de gangbare interpretaties van Dulle Griet. Als Bruegels schilderij en Dull Margaret iets gemeen hebben, dan is het wel een soort harde humor. Margaret vist het lijk van een gehangene op uit het water en mompelt: “You’ve been through the wars a bit, haven’t you?” Dat vind ik grappig. Tijdens een van haar manische monologen flapt ze eruit: “I think it’s fair to say that the marshes are an acquired taste.” Van wonen in een moeras moet je langzaam leren houden. Ja, dat zal wel.

Wel, net zoals je deernis kunt voelen met Dulle Griet, kun je dat voor Margaret. Mooi werk van acteur Jim Broadbent en tekenaar Dix. “Ik hou van het beeld van die sterke, intense vrouw die vastberaden door het landschap struint,” zei Broadbent over Bruegels schilderij. Dat heeft hij goed gezien en gezegd.