“Wanneer ik overweeg dat in het normale leven van elke mens, elke dag, hoe kort, lang, droevig of vrolijk ook, getekend door wat voor onthutsende, bizarre of afstotelijke lotgevallen ook, eindigt met naar bed gaan – wanneer ik dat overweeg, vraag ik me af waarom niet iedere dag een blije, hoopvolle en triomfantelijke tocht is naar dit verrukkelijke einddoel; waarom, wanneer de zon zinkt en de avonduren voorbij glijden, onze harten niet opfleuren en jubelen in de zekere hoop op deze horizontale zaligheid. En als deze zaligheid minder vaak voorkwam, zeldzamer en vreemder was, dan zou de heerlijke luxe ervan toch echt een voorrecht van de goden schijnen, boven elke menselijke verdienste verheven.”

Hoe gaat dat, je neemt een boek uit de kast dat daar al een tijdje vergeten stond. Personal Pleasures, van Rose Macaulay. De zesde druk uit 1949. En dan blijkt het fantastisch te zijn. Ik vertaalde hier de eerste alinea van Bed: getting into it (je hebt ook nog deel 2: Bed: not getting out of it).