Mijn verblijf in het kunstenaarshuis Blauwhaus leidde tot een kennismaking met de Munsterse meermin.

 

Je ziet mijn zilver, een glimp, een glans

in je ooghoek. Maar ik duik tussen het riet

en je ziet me niet. Wat denk jij wel?

Ik glibber, ik glij gestroomlijnd als geen

Verder, altijd smijdig verder,

Gestroomlijnd door onderstroom,

Samenvloeiing, afwaarts en opwaarts

Gepolijst door zoet en zout water, ja zelfs

Door sloten en goten. Getij wiegt mij.

Ik ben niet bang. Dit is mijn domein, niet

Het jouwe, mens, houterig gevorkt wezen,

Pinocchio van een ruwe ambachtsman.

Mij verwekte een diepe god van de zee, denk ik,

Of misschien de regen in het water,

Kringen tekenend die verglijden in bedrieglijke

op-art en heldere bellen bollend die een ogenblik

de wereld weerspiegelen.

De kringen werden mijn schubben, de bellen

Mijn brein, ogen, lippen, borsten. Ik besta

Van lang voor enig paaldorp in enig moeras,

Houterig gevorkt; ik zag mammoet,

Wisent en wolf in deze wastine jagen, soms zelfs

Op mij. Mis! En jij durft te vragen

Wat ik hier doe op schild, monument en zegel?

Land is slechts zand waar water

Afrolde naar een betere bedding.

Het minste deel heb jij.

 

De rest van het meerminnenlied kunt u komende zondag beluisteren tijdens de wonderlijke Blauwhaus-zoektocht in Waasmunster. Wees welkom!