De nachtelijke telefoon.
De angst om te laat te komen.
Haar hand om vast te houden, voorhoofd om te strelen.
Haar rust.
Haar zachte ademhaling. Het zachtste geluid ter wereld.
Het kerstboompje in haar kamer.
Drie dagen, drie nachten samen. Dan, “het uiterste scheiden” (V. Loveling).
Geen moeder meer.
Leen Huet 
de woorden beperkt, de innigheid zo groot.
Rouw slaat toch voor een groot stuk met verstomming.
…vanuit de verstomming ervaarde ik in mijn leven een langzaam groeiende innigheid. Een andere verbinding dan bij leven die moeilijk onder woorden is te brengen.
Ik denk dat ik dat begrijp. Rouw is voor altijd, om te beginnen. En in die rouw denk je anders na over de mensen die je mist, zie je nieuwe aspecten van hun persoonlijkheid, leer je hen op een andere manier kennen.
Inderdaad, Leen. Wel heb ik vaak spijt dat ik bij leven en welzijn niet kon laten aanvoelen wat ik nu ervaar. Zelf ben ik haar leeftijd intussen voorbij, en dat geeft ook weer een andere verbinding want je bent van moeder-kind, twee kinderen geworden. Zoals zij kind was en jonge vrouw dat heb ik beter leren ervaren in die innige band die na haar dood ontstond. Het neemt natuurlijk niet de verstomming bij het afscheid weg, maar ik geloof vast in die langzaam groeiende nieuwe aanwezigheid die voor mij ook heel troostend is geweest. Ik ben ouder geworden dan zij maar ik blijf haar soms luidop ‘mama’ noemen zoals mijn intussen volwassen dochter mij ‘papa’ noemt. De verbindingen worden intenser en daardoor ook troostend, denk ik. De afwezigheid bij leven scheidt ons niet maar wat kunnen we hen diep missen!
Ja, die spijt ken ik ook. Grote spijt. En missen, op de gewoonste plaatsen, de gewoonste ogenblikken. dat zal blijven, en dat is goed.
Lieve Leen Huet,
U kent mij niet, maar sinds een jaar maakt u mij blij met uw mooie gedachten en foto’s in uw e-mails.
Mijn moeder heb ik 22 jaar geleden verloren, en ik was er niet bij om haar hand vast te houden. Een verdriet dat nog bij het Grote Verdriet kwam.
Ik wens u ontzettend veel sterkte toe. Koester de lieve en mooie herinneringen.
In medeleven,
Anuschka Fux
Zandvoort
Nederland
Lieve Anuschka, dank voor deze warme woorden. De herinneringen aan haar laatste dagen koester ik intens.
gecondoleerd beste Leen ,
<
div>Annie Gentils
Verstuurd vanaf mijn iPhone
<
div dir=”ltr”>
<
blockquote type=”cite”>
Dank je, Annie.
Ik wens je heel veel sterkte Leen. Ik verloor mijn moeder twintig jaar geleden, en ik heb nog steeds spijt dat ik er niet was om haar hand vast te houden. Rouwen is helaas een oneindig proces, maar het wordt anders met de jaren. xxx
Ik herinner me denk ik een heel mooie jas van je moeder die je ooit fotografeerde. Dank je!
Oprecht medeleven.
Dank je wel, Pieter.
Ontroerend; Innige deelneming Leen.
Dank je wel, Jos.
Innige deelneming.
Mijn dank, Philippe.
Il m’a fallu naître
et mourir s’en suit.
J’étais fait pour n’être
que ce que je suis.
Une saison d’homme
entre deux marées
Quelque chose comme
un chant égaré
Louis Aragon
troost en sterkte gewenst
Mooie tekst, Linda. Dank je wel.
Sterkte, Leen, vind troost in je mooie herinneringen!
Die zijn er zoveel. Dank je!
Veel sterkte. Moet een heel moeilijk afscheid zijn.
De laatste dagen die we samen konden zijn geven me moed… Dank!
Beste Leen, gecondoleerd met het overlijden van je moeder. Zo’n grote en ingrijpende gebeurtenis in je leven. En zo herkenbaar zoals je haar laatste dagen beschrijft…
een hartelijke groet, Carla Hendriks
Dank je, Carla.
Dag Leen, heel aangrijpende woorden. Ik heb recent mijn vader verloren, en herken dus die onvermijdelijke pijn van de laatste dagen. Veel sterkte toegewenst! flâneur
Ook voor jou, Flâneur, veel sterkte. En dank je.