Ik wandelde door het Museum Mayer Van den Bergh, wat me altijd vreugde verschaft. Simon en Machileone van Spoleto, hallo, lang niet gezien – ik leerde hen kennen toen ik als student een werkje moest maken. Een Antwerps familieportret uit de zeventiende eeuw, met een knappe man, een knappe vrouw en knappe kinderen? Niet zo courant als men zou denken. Antieke juwelen (ze brachten het denkspelletje op gang: als ik uit dit museum één ding mocht kiezen om mee naar huis te nemen, dan …), antieke juwelenkistjes, een allerliefste Maria Lactans, een zeemeermin in het water.
En dan Pieter Bruegel. Dulle Griet. Griet, met het gestolen halssnoer dat aan haar borstkuras bungelt en de goudstukken in haar mand. De strijd tussen mensen, vooral doortastende vrouwtjes, en demonen. De wimpel voor de vuurgloed. De monsters in het want. De grote wijnkruik in het landschap. De twee onverstoorde drinkers in de herberg. Hoe ik ook tracht alle details te bestuderen, dit schilderij van brandstichting en plundering is volmaakt van effect: het hele tafereel lijkt gehuld te zijn in rook, smog, roet en walmen, ik voel me werkelijk alsof ik op dit afgrijselijke slagveld ronddwaal en in de verwarring probeer te onderscheiden wat er rondom mij gebeurt.
Leen Huet 
Zoals velen heb ik “Dulle Griet” als kind leren kennen bij Suske & Wiske. Ik heb haar pas veel later “in het echt” gezien op dat Breughel-schilderij – overrompelend inderdaad.
“het gestolen halssnoer dat aan haar borstkuras bungelt” – ja zo kennen we haar (en dat woord, borstkuras )
Grijpen en graaien, dat is Griet! Ik vond de interpretatie van Willy Vandersteen fantastisch: ‘Waar maait de zeis van magere Hein? Waar buldert het kanon?’ En wie het schilderij bekijkt, snapt ook meteen waar hij de inspiratie haalde voor de ‘Grietjes’.