Enkele weken geleden werd Kamiel Vanhole in Leuven herdacht. De elektronische uitnodiging maakte herinneringen wakker aan deze beminnelijke schrijver en stadsgenoot, veel te vroeg verdwenen. Niet lang na zijn dood las ik zijn boek Overstekend wild en verbaasde ik me over de manier waarop het wezen van een schrijver bewaard kan worden op de bladzijden die hij schreef. ‘Dat is echt Kamiel,’ dacht ik na elke alinea, ‘het is alsof hij hier bij me in de kamer zit.’ Le style, c’est le fond qui monte vers la surface?

Het doet goed om te weten dat zijn prachtige toneelstuk De nacht van Margaretha nog steeds wordt opgevoerd.

Dit lijkt een week te worden van herinneringen. Daarom hieronder het stukje dat ik in de zomer van 2008 blogde voor Knack, na Kamiels overlijden.

Bij afwezigheid

Er is een draad losgetrokken uit het tapijt, kan dat zoveel verschil maken? Ik vermijd al een aantal weken het boekencafé waar we vorige zomer op het terras zaten en praatten over Proust en Perzië, de romans die anderen geschreven hebben en de boeken die we zelf wilden schrijven. In die goede oude Gambrinus zullen we niet meer samen een koffie drinken, al was dat in april nog moedig afgesproken. Tijdens dat laatste gesprek, bij de voorstelling van De Spoorzoeker in Brussel, hadden we het nog even over een onvergetelijke plaats, de Piazza Santo Spirito. De ene herinnering brengt de andere mee. De première van zijn monoloog De Nacht van Margaretha in Mechelen, een heel mooie tekst. Zijn vriendelijkheid, hartelijkheid. Zijn oranjebruine trui. De beschrijving in Bea van de plaats waar de Zenne onder de grond verdwijnt en hoe dat klinkt alsof er een reusachtig bruistablet in het water wordt geworpen, hoe geslaagd ik die vergelijking vond en dat ik hem dat zei. Het allang verdwenen eethuisje De Rijsttafel in de Tiensestraat, waar ik op een avond alleen at en hij met zijn gezin een verjaardag vierde. De onschuld van alle personages in zijn boeken. De prachtige evocatie van Brussel in De Spoorzoeker. Zijn favoriete voorwerp uit het Antwerpse Volkskundemuseum. Dat ik hem eigenlijk had willen vragen een paar hoofdstukken te lezen waaraan ik werk en me zijn mening te geven. Hoe hij vertelde over zijn vaderlijke trots, dat hij zijn gezin gemist had tijdens een verblijf met een reisbeurs in Montréal. Leuven is anders zonder Kamiel Vanhole.