De komende erfgoeddag is gewijd aan helden. Mijn persoonlijke held is Martial Van Schelle (1899-1943), een Belgische atleet uit het interbellum met wortels in Merksplas, Brussel en Chicago. Ik leerde hem kennen dankzij een biografietje dat mijn grootvader (ooit Van Schelles buurjongen in de Noorderkempen) van hem schreef en schreef ook zelf over hem, in Mijn België en Almanak. Van Schelle groeide op in Merksplas, vocht in de Eerste Wereldoorlog als piepjonge soldaat in het Amerikaanse leger, werd dan verschillende malen Belgisch zwemkampioen, Olympisch atleet, wintersportpionier, ballonvaarder en zakenman. Tijdens de Tweede Wereldoorlog ging hij in het verzet, werd hij verraden en stierf hij in het concentratiekamp Breendonk.
Gisteren bezocht ik zijn graf, op het ereperk van de gefusilleerden, achter de RTBF-gebouwen in Brussel.
De volgende keer zal ik bloemen meenemen. Heel treffend waren ook de naamloze graven – onbekende slachtoffers van het nazischrikbewind.
Op de erfgoeddag zal ik belangstellenden over Van Schelle vertellen bij zijn geboortehuis, de Diepte, in Merksplas.
Meer over Van Schelle op deze blog vindt u hier, en hier. Elders is er dit.
Leen Huet 
Als ik je blog lees denk ik spontaan aan een wegkruis bij Moelingen. Ik fiets graag met mijn racefiets. Op 7 augustus 1914 is de belgische wielrenner Marcel Kerff door de duitse troepen vermoord worden, omdat hij spioneerd hebben zol. Hij heeft meerdere keren aan de Tour de France deel genomen. Het kruis staat an een verkeersplein. De eene straat gaat van Eijsden naar Visé, de andere straat gaat van Moelingen naar St. Pieters-Voeren.
Groeten uit Bonn
Dieter
Dank voor dit mooie verhaal Dieter – Marcel Kerff kende ik niet.
Groeten uit Leuven,
Leen
Ik wandel vaak op het kerkhof van Oudenaarde. ’s Middags ga ik soms op een bankje zitten in de volkstuinen en op de terugweg naar mijn kantoor steek ik daar door. Het is een oud kerkhof, met vele oude zerken. Wie daar ook ligt is Jotie t’ Hooft. Zijn graf is mooi onderhouden. De eerste lentebloemen staan daar al te pronken.
Iets verder liggen de graven van de gesneuvelde soldaten. Die zijn ook onderhouden, maar daar mis ik wel een bloemetje. Het zijn de traditioneel witte stenen waarboven een Belgische vlag wappert. Maar zeldfs met 11 november ll. ontwaarde ik daar geen bloemstukje. Zo verlaten liggen ze daar, mensen die hun leven voor de vrede in Europa en België gegeven hebben. Net daarom knik ik steeds ingetogen als ik deze graven passeer. Uit respect!
Misschien zouden we allemaal één oud, verwaarloosd graf moeten adopteren. Of de koffer van onze auto eens een keer volladen met bloemen en ze links en rechts op de zelden bezochte graven leggen …