Dat George Eliot een meesterpsychologe is, ervaar ik telkens wanneer ze plotseling, zelfs terloops, een helder licht laat stralen over zaken waar ik nooit bij heb stil gestaan.
“The brief impersonal conversations they had together were creating that peculiar intimacy which consists in shyness.”
De bijzondere vorm van intimiteit die bestaat uit verlegenheid? Inderdaad, die is er ook. Als lezer die een kindertijd van verpletterende algemene verlegenheid achter zich heeft, had ik verlegenheid echter nooit in verband gebracht met een vorm van intimiteit, slechts met het kwellende gevoel afgesneden te zijn.
Of moet shyness hier vertaald worden als schuchterheid?
Gelukkig zorgt het Griekse koor van de roman, Mrs. Cadwallader, voor een lichtere toon, wanneer zij het bijvoorbeeld heeft over huwelijksreizen. “Mrs. Cadwallader zegt dat het onzin is, mensen die samen een lange reis maken wanneer ze trouwen. Ze zegt dat ze elkaar dan ontzettend beu worden en niet eens comfortabel kunnen ruziemaken, zoals thuis.”
De BBC heeft Middlemarch in 1994 verfilmd als serie. Misschien moet ik een kopij zien te bemachtigen en de personages bekijken terwijl ze gehuld zijn in vlees en bloed en textiel?
George Eliot, Middlemarch, Penguin Classics, 2011, p. 266; 277.
Leen Huet 
comfortabel ruziemaken! 🙂
maar misschien bestaat er dan ook zoiets als een comfortabele gedeelde verlegenheid?
Als voormalig verlegen persoon heb ik moeite om te geloven in comfortabel ruziemaken :-); en G. Eliot ziet ‘intimiteit van verlegenheid’ meer als het oncomfortabele stadium van verliefdheid, geloof ik. Comfortabele gedeelde verlegenheid, moeilijk voor te stellen toch. Maar niet onmogelijk, in het weidse spectrum van gemoedstoestanden.
Ik zou Middlemarch maar eens moeten herlezen! .
“comfortabele gedeelde verlegenheid” – ach, inderdaad misschien wishful thinking, zoiets als “gedeeld leed is half leed” (wat doorgaans ook niet waar is)
Die verlegenheid deed me ook nadenken over George Eliot zelf; wellicht was zij als kind dan niet verlegen, maar veeleer ‘voluble’ zoals ze in Middlemarch een slim klein meisje beschrijft. Om daar meer over te weten te komen, moet ik misschien ‘The Mill…’ lezen, want dat staat toch bekend als haar autobiografische boek.
Ben intussen gefrustreerd thuisgekomen van FNAC, waar geen DVD van Middlemarch te bespeuren viel.
Ah Maggie uit The Mill on the Floss – een wildebras, en een uitermate innemend ‘slim klein meisje’! Maar volgens een biografie was het overheersende element in GE’s kinderjaren en jeugd een “gevoel van eenzaamheid en afzondering”. En om te ontkomen aan het gevoel zich niet geaccepteerd te voelen zou ze zich bewust in een aantal rollen begeven hebben; zoals die van wildebras, of van vrome jonge vrouw, etc..
Aha! Boeiend …