Twee Engelse bloggers hebben volgende week uitgeroepen tot Muriel Spark Reading Week, een lovenswaardig initiatief. Mijn uren met deze vinnige, vlijmende schrijfster dank ik aan Johanna Spaey, die me op het spoor zette van Memento Mori, een sprankelend genadeloze roman uit 1959. Daarna volgden knappe spookverhalen en een beklemmend meesterwerkje over een vrouw die zichzelf laat vermoorden (The Driver’s Seat). Wat ik charmant vind aan de foto hieronder, is dat je nog een stukje kunt ontwaren van een dure kous met naad. En ik herinner me graag het moment waarop Johanna en ik ontdekten dat we hetzelfde meemaakten wanneer we iets van Sparks collega Iris Murdoch lazen – haar boeken gleden van ons af als water van eenden, we herinnerden er ons een jaar later niets van: het ware oordeel over een roman, nietwaar?
Misschien herlees ik Memento Mori. Of misschien loop ik eens antiquariaat Demian in, waar altijd wel een paar pockets van haar in voorraad zijn.
Leen Huet 
Het is lang geleden, maar ik heb ook boeken van Muriel Spark verslonden, Miss Brodies Prime, etc, en een lichte roman over nonnen. Het is zo lang geleden, zo veel dat je leest, zo veel dat je moet lezen….ik dacht dat Muriel Spark vergeten was…
Omdat Spark zo anders schrijft dan ik, vind ik het wonderlijk om haar te lezen, hoe ze lichtvoetig begint en dan iets heel donkers laat binnen sluipen – ze fascineert me. En ja, The Prime of Miss Jean Brodie, waarbij ik dan altijd meteen denk aan de fantastische Maggie Smith…
I had to read this in Google translation, which has taught me some interesting idioms, but thanks so much for joining in!
My pleasure, it’s a lovely initiative! I’ll most likely reread Memento Mori, or the Ghost Stories, or I’ll visit one of my favourite bookstores in Antwerp and buy something new-to-me by her. One of her most chilling stories was Driver’s Seat, to my mind.