Ik vind een mooie zin van een lezer in de krant. Muzikant Jeroen de Pessemier merkt op: “Niemand is zo eerlijk als een schrijver.”
Ik denk er over na. Dit verklaart misschien waarom ik schrijven na al die jaren nog steeds zo moeilijk vind.
Even later hoor ik over de radio dat het MAS vandaag zijn eerste verjaardag viert. Wellicht is in de drukke aanloop naar die feestelijkheden de honderdvijftigste verjaardag van dichter Max Elskamp (wiens collectie het MAS bewaart) vergeten?
Leen Huet 
Je eerste zin in de eerste alinea, daarvan dacht ik bij mezelf, mhmm is voor interpretatie vatbaar. Je tweede en derde zin in de eerste alinea getuigd van een ware puurheid, een steeds opnieuw in vraag stellen, flinke pluim voor je.
Dank u, François.
Het was in Antwerpen geen vergetelheid maar een bewuste keuze om Elskamp als dichter én als kunstenaar te negeren. Meerdere malen heb ik het MAS (en anderen) erop gewezen dat Elskamps 150e jaardag eraan kwam. Ik deed dat met mail ik hen toestuurde als “spam littéraire flamand” maar ik kon hun Mas(todont) niet binnendringen. Eigenlijk vrees ik dat de fans van Elskamps dichterschap in Vlaanderen te tellen zijn op de vingers van één verminkte hand.
Misschien is dat zo. Ik ben u in erg geval erg dankbaar voor uw inspanningen voor Elskamp en de spam littéraire flamand.
Er wordt veel vergeten in Antwerpen…
Ik denk niet dat niemand zo eerlijk is als een schrijver :een goede schrijver kan de waarheid liegen (of doet dat misschien altijd wel), en schrijverschap is geen voorwaarde voor eerlijkheid. Een goed en groot hart is dat wel…
Dat is juist, en er zijn ook veel belabberde schrijvers natuurlijk. Wat Pessemier bedoelde was: een goede schrijver pakt veel thema’s en nuances aan die in het dagelijks leven onder de mat worden geveegd. Hij voegde eraan toe: “Ik ben soms openhartig over wat me bezighoudt, tegen enkele vrienden, zeker niet tegen al mijn vrienden. Maar dit boek van Schopenhauer, dat is eerlijk tegen elke lezer.”