Lolita heeft vaak het slechtste losgemaakt in de ontwerpers van boekomslagen, maar tussen deze zeldzame uitgaven zitten enkele doeltreffende, beklemmende beelden. En met plezier herken ik, links op de middelste rij, een inwoner van mijn boekenkast: de eerste Nederlandse uitgave, vertaald, als ik me niet vergis, door die mysterieuze M. Coutinho.
(Er zit soms toch wel wat in dat onderscheid tussen gevorderde en niet-gevorderde lezers, bedenk ik nu. Ik las Lolita voor het eerst als tiener en trapte helemaal in het pleidooi pro domo van die gek Humbert Humbert. Mogelijkerwijze vond ik het zelfs romantisch. Nu huiver ik van schaamte bij die herinnering – een goede morele les. De bedrieglijke verteller bleef overigens maar opduiken in Nabokovs oeuvre – er is die andere gevaarlijke gek, in Bleek vuur, er is de plaaggeest in Pnin. Nabokov lezen is een goede training voor wie alle trucs van propaganda wil leren kennen door ze aan den lijve te ondervinden.)
Via Breathing Books
Leen Huet 
Ja, Lolita … voorwaar een gevaarlijk boek in de verkeerde handen. (als niet-gevorderde lezende tiener werd dit boek mij warm aangeraden door een gevorderde dertiger aan wiens snode bedoelingen ik gelukkig wist te ontsnappen – meer een kwestie van geluk dan wijsheid)
Inderdaad. Nabokov heeft op het punt gestaan om het manuscript te verbranden. ik ben blij dat hij het niet heeft gedaan, maar hij voorzag vermoedelijk ook situaties zoals degene die je schetst. “Een normale jeugd hebben” impliceert dat zoveel mensen rondom je zich fatsoenlijk en discreet gedragen, dat heb ik me pas achteraf gerealiseerd.