“De quade gheesten hadden alte scaerpe yserine vorken, die altoos gloyende waren …” Het is wel vermakelijk, op een warme dag een reisgids van de hel te lezen. Spannende beschrijvingen van de hel waren de middeleeuwse methode om mensen een geweten te schoppen. De schrijvers van toen verwezen naar het hiernamaals, onze hedendaagse journalisten hoeven hun fantasie niet in te schakelen en kunnen steevast plaatsen en situaties op aarde vermelden ter afschrikking. De middeleeuwse auteurs toonden gretig pausen, bisschoppen en andere geestelijken in het hellevuur; blijkbaar geloofden ze dat voorbeeldfuncties verplichtingen met zich meebrengen. Van Rupert Murdoch hadden die naïeve zielen nog heel wat kunnen leren.
Tondalus’ visioen. Naar het Gentsche handschrift, met inleiding, aantekeningen en bibliographie door A.T.W. Bellemans, Antwerpen, 1945.
Leen Huet 
Da’s mooi gezegd en geschreven!
Dank, graag gedaan. Wat ik al gezien heb van Simon Marmion, doet vermoeden dat hij een genie was. En Tondalus’ visioen is de moeite van het lezen waard.
Zullen we verblijd worden met een maandelijkse Simon Marmion – miniatuur? 🙂
(en waarom oh waarom heeft het moderne Nederlands die “altoos” niet behouden? )
Ik ben me er schuldig van bewust dat ik nog niet ben toegekomen aan een nieuwe reeks miniaturen, Flaneur … Marmion gaf me vluchtig de gedachte dat het een mooi leven is: op exquise wijze boeken illustreren en daarmee fatsoenlijk je brood verdienen.