Enkele dagen geleden zag ik hoe mijn favoriete beeld in Leuven beklad was: vandalen hadden een pot beige verf uitgekapt over Rik Poots Vallend paard, in de tuin van het Erasmushuis. Blijkbaar hadden de onverlaten met hun potten verf een hele route uitgestippeld. Ook op het Ladeuzeplein en het Quinten Metsysplein was met beige verf geknoeid.
Gisteren was de verf van het beeld verwijderd, niet zonder wijziging in het patina. Het paard doet me altijd denken aan de renaissanceschilder Piero della Francesca en zijn fresco’s in Arezzo – nauwkeuriger nog, het herinnert me aan het hinnikende zwarte paard links op het omslag van een handboek uit mijn studententijd. Een detail waar ik altijd weer van genoot. Misschien bezat Rik Poot wel hetzelfde boek en trof hem hetzelfde fragment?
Leen Huet 
Het paard is het ook enige hoopgevende in de omtrek van die brutalistische miskleun aan de Blijde-Inkomststraat.
Wel, het paard en de tuin van Jacques Wirtz; het gebouw kan mij evenmin bekoren, werkelijk niet, al vele jaren krijg ik het in de trappenhal steevast benauwd; maar hier in huis heeft Dessauvages wel een gematigde verdediger 🙂 dus af en toe probeer ik het met andere ogen te bekijken. Voorlopig nog niet gelukt.
Ik houd ook veel van Piero (die Maria Magdalena in de Duomo van Arezzo!), maar Poots paard doet mij eerder aan Picasso’s Guernica denken. Dat heeft waarschijnlijk met die flinke geut zwarte gal in mijn karakter te maken.
Het is inderdaad heel dramatisch, wanneer een paard valt. Maar de vormgeving heeft wel dat stoere en klassieke van Piero.
Da’s waar!
Toegegeven, de tuin is prachtig. Ook omdat die het gebouw aan het oog onttrekt in het voorjaar. In het gebouw hangt er ook een constante zoem. Volgens mij wordt een studie dat mensen in nabijheid van grote hoeveelheden beton suïcidaal worden, al jaren door de overheid onder de pet gehouden.
Het laatste dat ik van Poot weet dat hij de buste van Jean-Luc Dehaene gemaakt heeft. Over vallende lastdieren gesproken.
Ja, we moeten Wirtz dankbaar zijn voor dat vaandel van rode wingerd dat hij aan de betonnen muren heeft gehangen en dat zo mooi golft in de wind. Google leerde me net dat Poot zich ook liet inspireren door het middeleeuwse gedicht Qhequetst ben ic van binnen. En door Brabantse trekpaarden, inderdaad.
Op vele plekken in België zijn prachtige beelden van Rik Poot te bewonderen; denk maar aan de ruiters in Brugge en de prachtige dame in het water bij het kasteel in Turnhout. En hij maakte, in opdracht, het beeld van Maurice Gilliams te Antwerpen. Hij heeft me eens foto’s gestuurd van wat hij eigenlijk in gedachten had, maar dat werd door de opdrachtgevers afgekeurd. Hij was wars van de (te) abstracte kunst. Een krachtig beeld zoals de Dokwerker in Amsterdam kon hem meer bekoren schreef hij me een tiental jaar geleden.
Het beeld van Gilliams is ondanks het ingrijpen van de opdrachtgevers mooi geworden, Poot was een vakman. Dank voor de info!
Haalt een kunstenaar niet overal inspiratie, onbewust uit de diepste hoeken van zijn visueel geheugen, Guernica, Piero, het Brabantse trekpaard, zelfs het ros Bazhaar uit een of ander Suske en Wiske. Een groot kunstwerk in onuitputteiljk in zijn interpretatie, waardoor de toeschouwer zichzelf beter leert kennen, of is dit te hoogdravend?
Niet hoogdravend, maar heel scherp opgemerkt. :o)
Je prends mon bien où je le trouve, zei Picasso als ik me niet vergis. En het Ros Bazhaar, dat is lang geleden!