Zondag doopten we in De Zondvloed het nieuwe boek van Marc Kregting met koffie en heerlijke koffiekoeken van bakkerij Walravens uit Mechelen. Al lezend in het mooi uitgegeven Koffie. Een doeboek hoop ik nu meer te vernemen over Multatuli en Max Havelaar, de Nespresso-gekte, de ontelbare wijzen waarop koffie in ons dagelijks leven doorsijpelt. Is thee voor watjes en koffie voor doeners, zoals een vriendin denkt, maar niet luidop zegt? Is koffie geschikt voor vrouwen die slank willen blijven en geleidelijk overschakelen op louter vloeibaar voedsel (onder het motto: als het vloeibaar is dan telt het niet), of past het toch meer bij astronauten en stugge onderhandelaars? Terwijl mijn eerste kopjes van de dag percoleren, neem ik alvast deze zinnen uit het Engelstalige voorwoord tot me: “According to a survey undertaken by foodbanks, besides sugar and milk, coffee was the most asked-for item among the underprivileged. And unlike meat, butter, milk cheese, potatoes and eggs which, in the average western nation or province, could, at least with the help of some animals, be produced in a back garden, coffee is something self-sustaining individuals can’ t grow.” Hetgeen me herinnert aan de woorden van de norbertijn Arie Sanden (pseudoniem van Xaveer Adriaensen), die in 1911 sociale wantoestanden in Turnhout, alias Freybosch, hekelde: “Freybosch is gezegend met een aantal fabrieken waar in vroeger dagen de werklieden te weinig wonnen om te leven en te veel om te sterven, dit laatste zeer zeker, aangezien zij geregeld elken zaterdag met koffie en rijst in plaats van met klinkende specie t’ huis kwamen, en ieder verstandig mensch ervan overtuigd moet zijn, dat men met rijst heel wel in ’t leven blijft en ’t vrouwvolk de koffie niet kan missen. Tegenwoordig nog moet het werkvolk, ondanks alle wetten, extra-goed uit zijn ogen zien, om niet gepluimd te worden …”
Marc Kregting, Koffie. Een doeboek, Wereldbibliotheek, Amsterdam, 2013, p. 9-10.
Arie Sanden, Een wereldje (1911), geciteerd in L. Huet, Turnhout. Onverwachte schrijvers …., Turnhout, 2002, p. 104.
Leen Huet 
Koffiekoeken uit Gent op zondagmorgen in Mechelen ?
vers van de bakker waren die niet hoor Leen 😀
Maar gelukkig is er de dichterlijke vrijheid !
Willy C.
Nee, ze waren uit Gent meegebracht door een van de spreeksters bij de voorstelling van het boek, Nadia van bakkerij Walravens. Niks dichterlijke vrijheid, zoete werkelijkheid.
En nu blijk ik me toch op een punt te hebben vergist: de koeken waren vers en van bakkerij Walravens, die echter in Mechelen gevestigd is, Nadia hoefde er niet zo ver mee te reizen. En ze smaakten heerlijk.
Dag Leen,
Een prachtige Idee, iets over koffie te schrijven. S’morgens is koffie noodzakelijk voor mei om ideeen te krijgen en om creatief te zijn. De cafés in Belgie zijn ontzettend mooi. In augustus van het laatste jaar heb ik in een mooi café in Visé gezeten en enkele fotos gemaakt. Mooie idee dit met verhaaltjes uit boeken te combineeren. Mooi verhaal dat de arbeiders in de fabriek in Turnhout met coffiee overleven. Ik moet dus kijken. Het eerst will ik kijken iets in boeken over koffie op te vinden.
Groeten uit Bonn met lichte vorst
Dieter
Het boek gaat niet alleen over koffie maar zelfs over de kredietcrisis van 2008, Dieter; rijk en veelzijdig. Ik ben het ook nog aan het ontdekken, ik begin er pas in te lezen. De schrijver is dichter en essayist. Zelf probeer ik op dit ogenblik mijn buitensporige koffieconsumptie wat te temperen … maar ik kijk al uit naar mijn twee kopjes van vanmiddag. En het is waar, België heeft mooie cafés, dank je!
Groeten uit vriezend Leuven,
Leen
Groeten uit vriezend Leuven,
en dan is er koffie.
Tiens, bent u verhuisd?
Of zat u misschien in ‘de dry coppen’?
Ik woon al jaar en dag in Leuven, beste Uvi – maar de Kempen blijft aan mij trekken, zoals op deze blog inderdaad dikwijls blijkt. Men treft mij wel eens aan in Gambrinus, sporadisch in de dry coppen.
Welwel, eenzelfde historiek, blijkbaar.
Maar de ‘Gambrinus’? Waar de tijd bleef stille staan.
Ach, juist, u bent historica.
Kunsthistorica – het komt op hetzelfde neer, alleen hebben wij het betere beeldmateriaal 🙂 En de Gambrinus telt pronte muurschilderingen…