De Apekermis. Het Eiland Amoras. De Briesende Bruid. Het was prettig om nog eens een dag in het gezelschap van Sidonia door te brengen. Hieronder een stukje uit mijn nieuwe column voor de reeks Heldinnen in Stripgids.
“Als jonge lezer voelde ik me thuis bij Sidonia. Ze mocht dan niet geïnteresseerd zijn in kleding, ze was wel een gedreven binnenhuisarchitecte. In elk album zag haar huis er anders uit, ze had schijnbaar onbeperkte middelen om kamers opnieuw in te richten. Vaste waarden bleven: bloemen op het dressoir, thee en koekjes op de salontafel, voedzame maaltijden aan de eettafel, mooie lakens en dekens op de bedden. Of het nu hypermodern of klassiek was aangekleed, Sidonia’s huis was altijd huiselijk. Later las ik Virginia Woolf, een schrijfster voor wie het vermogen van vrouwen om een warme omgeving te scheppen een grote betekenis had. Mede dankzij Sidonia begreep ik meteen waarover ze het had.
Tante is een gevoelsmens. Slecht nieuws, stress en oorlogsberichten maken haar soms zo nerveus dat ze een zenuwtoeval krijgt. Nu ik zelf al enkele decennia het nieuws volg en de kranten lees, vat ik steeds beter welke pijn ze op die momenten voelt. Gelukkig kunnen Suske en Wiske haar dan helpen, met een warm voetbad en kalmerende woorden. Want zorg is geen eenrichtingsverkeer in dat nieuw samengestelde gezin.”
De rest kunt u lezen in het volgende nummer van Stripgids.
Leen Huet 
Grappig en bovendien leuk vind ik wat u schrijft. Ik ben geen echte stripfanaat behalve ‘Les frustrés’ van Claire Bretecher (maar toen was ik al jong volwassen). Echter wat ik steeds las, zowel als kind en ook toen mijn kinderen met een nieuwe album van Suske en Wiske naar huis kwamen, dat waren die eerste pagina’s. Op die bladzijden was er nog niets aan de hand, het intieme familiale leventje ging gewoon zijn gang. Sidonia maakte soep, of poetste het huis of las een boek in een zetel haar lange ‘stekkebenen’ met comfortabele pantoffels ver voor zich uitgestrekt. Ik vertoefde graag bij Sidonia. Spijtig genoeg duurde het niet lang of spelverbreker Lambik kwam op de proppen met een of ander idioot idee.
Heel juist! Wat Sidonia toch in die man gezien heeft – ik begrijp het niet. 🙂
Ah ja, Sidonia die verstijft als een plank na een fatale dosis wereldnieuws….: een beeld ter vermaning & vermaak, telkens wanneer de dagelijkse krantenellende mij teveel dreigt te worden.
Ja – toen ik die .tekeningen zag als kind, leken het nog beelden van onvoorstelbaar raar volwassenengedoe 🙂
Ik stam nog uit een tijd
dat Suske en Wiske … nog Rikki en ? heetten.
En wij de dagelijkse strip uit de krant knipten en dan met een ‘toespeld’ samenhielden.
Ons eigen album maakten.
Geen dag zonder Suske en Wiske. Stiekem. Want voor de school was de strip
pedagogisch onverantwoord.
En later werden we aanhanger van de ‘Vlaamsche Filmkes’.
Rikki en Wiske? In Chokowakije, is de enige titel die ik me herinner.
Toespeld, mooi woord. Ik heb ook nog zo’n ‘album’, waarvan de strookjes uit de krant geknipt en in een cahier gekleefd zijn door een oom van mij. ‘De zigeunerkoningin’, geloof ik.
Vous allez grand train.
Nu eens Klara dan weer De Standaard der Letteren.
Ja, mijn verbazing was groot vanochtend.