Heel vreemd: ik wilde de verf aanraken. Dat overkomt me niet vaak bij schilderijen. Maar in Ruimte Morguen zag ik de verf in korsten en pieken, in splinters en scherven boven op de virtuoze voorstellingen liggen. Eerst een technisch volmaakt schilderij schilderen, met taferelen die sinister, onschuldig of zwaar beladen zijn – dat is niet meteen duidelijk; dan enkele stappen afstand nemen, het resultaat bestuderen; vervolgens het penseel opnieuw in de verf dopen en een ongebreideld antwoord geven op al die virtuositeit. Het levert een bijzondere ervaring op, alsof je in chaos een verontrustend beeld ziet ontstaan en vergaan, alsof je in dezelfde kamer naar klassieke en experimentele muziek luistert, die elkaar toch wonderlijk voortstuwen.
De concentratie die deze schilderijen van me eisten, deed me goed. We worden dag in dag uit overvoerd met voorbijflitsende beelden, dan is het verhelderend om een half uur naar vier schilderijen aan een wand te kijken en hun kracht op het oog te laten inwerken. En ik beleefde het genoegen de kunstenares zelf over haar werk te horen spreken, nu eens terloops, dan weer met filosofische precisie. Vorige week de prenten van Hiëronymus Cock, aan wie ik geen vragen meer kan stellen, deze week Interference van Els Nouwen: veel om over na te denken.
Interference, in Ruimte Morguen, Waalse kaai 22, Antwerpen, tot 8 juni.
Leen Huet 
een heel wervend bericht – de concentratie van het kijken …
Ja, die hebben we broodnodig, Flâneur.
Mooi en boeiend, dank je voor deze recensie Leen, ik ga dit zéker bekijken!
Het is verrassend en intrigerend werk, Corine. Alle praktische gegevens vind je op internet.
Ik her-ken de precisie van poëzie, maar spreek de taal van verf niet.
Hoewel ik mijn analfabetisme tracht bij te scholen bij Bernard Dewulf.
Mijn kleine meester.
Naderingen – Kijken & zoeken naar schilders.
Verstrooiingen – over kijken en zien.
Als ik op zolder zit en naar de wolken en de bomen kijk
dan word ik gegrepen en ontroerd door het oeuvre
van een Zondagsschilder. De Specialist van het ‘tableau vivant’.
Geef mij één veeg verf en ik schilder verder… over mijn adagium:
weemoed is de schoonste moed.
Mooie dag nog.
Dank u Uvi. Ja, de anonieme Zondagsschilder die zijn werk discreet niet heeft gesigneerd, om de toeschouwer vrij te laten – daar valt wat over te vertellen :-).
De taal van de verf lijkt me soms wonderlijk erotisch, maar het is ook de taal van de tijd en de concentratie, en de taal van het unieke. Zie eens hoe ver u me voert!
Een mooie dag toegewenst,
Leen