5 augustus 1865
Huit longs jours se sont écoulés depuis ton départ… Acht lange dagen zijn voorbijgegaan sinds je vertrek en nooit heb ik in een dergelijk tijdsbestek meer moedeloosheid, meer verveling, meer vermoeidheid bij het werk ervaren. Verschillende keren per dag wandelde ik in de tuin in een poging om me te ontspannen, en elke plant, elke boom, elk blad zelfs herinnert me aan gelukkige gesprekken die de uren deden voorbijvliegen. Afgelopen maandag was voor mij de ergste dag: Meneer, Mevrouw, de meid en de kleine Marie waren allemaal naar Brussel vertrokken, ik bleef alleen met mijn herinneringen tot 9 uur ’s avonds. Jij zult nooit mijn verdriet tijdens die eenzame ogenblikken kunnen begrijpen. Mijn hart klopte alsof het zou breken, mijn gloeiend voorhoofd stond me niet toe ernstig te werken; ik dacht even dat ik echt ziek zou worden; alleen mijn vertrouwen in jou en de hoop om je terug te zien konden mijn hart weer enigszins tot rust brengen. ’s Avonds tegen half negen, toen ik op hun terugkeer wachtte en de dahlia’s en je geliefde rozenstruiken had gegoten, ben ik op de trap van de binnenplaats gaan zitten, en daar drong nog dieper tot me door, terwijl ik keek naar jouw ster, hoezeer je aanwezigheid me dierbaar is en hoezeer ik je liefde nodig heb.”
Rommelend tussen oude papieren vind ik een schriftje met liefdesbrieven uit de jaren 1865-1867. Ik vermoed dat mijn betovergrootvader ze schreef en ik vind dat hij er werk van maakte. Ze ontcijferen wordt wellicht een klein avontuur.
Leen Huet 
Het zal meer zijn dan een klein avontuur, een trektocht naar de intiemste gedachten van een voorvader…Dit is stof voor een roman. Heerlijk. Uw schrijftalent zit trouwens in de familie.
Mooi. Ik hoop er nog van te mogen lezen…J
Dank u Johan! Ik was inderdaad in de oude papieren aan het rommelen met de vage gedachte inspiratie te vinden, misschien kan ik er iets mee doen.
Oh Leen, dat is toch zalig. Zo mooi geschreven en weten dat het van één van je voorouders komt. Dat ga je met plezier doen …
Er ligt wel wat werk op de plank Ann, al die bladzijden met piepklein geschrift ontcijferen. Maar als het verdergaat zoals het begint, dan zal ik er inderdaad plezier aan beleven :-). We zullen zien wat ervan komt!
Op de slaapkamer van mijn ouders bewaarde mijn moeder in een stevige kartonnen doos al de liefdesbrieven die ze in de jaren 1930 van mijn vader had ontvangen.. Hij schreef die op daarvoor geschikte postkaarten die door moeder zolang had bewaard. Na haar dood heeft mijn vader die weggedaan zonder nog iets te vragen. Maar mijn oudere zus en ikzelf hebben die ooit wel gelezen. Spijtig dat vaders woorden en geschrift nu verdwenen zijn.
Een aantal jaren geleden bundelde Joris van Hulle “Brieven van Geliefden. Schrijf vaker, schrijf meer.” dit laatste komt uit een brief van Vaclav Havel uit zijn “Brieven aan Olga” : “Ik kus je, Vasek. SCHRIJF VAKER! SCHRIJF UITVOERIGER! SCHRIJF MEER!”
Ja, dat is het verslavende effect van liefdesbrieven. Liefdese-mails zullen dat wellicht minder hebben, maar wie weet? (In haar laatste bundel Rapture schreef Carol Ann Duffy anders wel een mooi gedicht over liefdes-sms’jes.)
Ik kan het nog net aan om ontboezemingen van een heel ver familielid te lezen, hoe dichter bij mij de schrijvers staan, hoe zwaarder het misschien wordt.
Ontroerend mooi en ik begrijp uw schroom. Wat mij intrigeert: een schriftje. Kladversies? Of werden de brieven nooit verstuurd? Gaat het dus om een soort dagboek?
Ja, een schriftje, met kladversies, hoewel doorgaans al heel verzorgd geschreven. De brieven beginnen wanneer de familie van het meisje verhuist en de geliefden dus moeten corresponderen. Ik vermoed dat ze eindigen wanneer het huwelijk aanstaande is, in 1867; in 1870 werd dan hun enige zoon, mijn overgrootvader, geboren.
Zo mooi…!
Dank je Rob!
en dat schriftje is dan van generatie op generatie bewaard gebleven … om in AD 2013 aan de vergetelheid ontrukt te worden…
Goede moed met de ontcijfering!
Dank je Flâneur; ja, ik stond ook versteld van de piëteit waarmee het bewaard is, al vermoed ik dat de laatste honderd jaar niemand erin gelezen heeft. Het lag gewoon in de schuif van een commode, bij andere papieren en foto’s.
Un carnet d’amour.
In illo tempore hadden woorden nog tijd.
En geduld.
Papier is een hoffelijke postiljon.
Met een persoonlijke signatuur.
En savoir-vivre.
O, wat mis ik vandaag de grandeur
van de galanterie.
De schrijver die een dame
ontrafelt tot een compliment.
Een hoofse man ontbladert nooit het verlangen
van een vrouw.
Hij vult het aan
Dank, Uvi.
Dag Leen,
dit zijn mooie herinneringen uit uw familie ! Brieven van mijn grootouders of betovergrootouders heb ik helaas niet. Enkele fotos, de rijbewijs van mijn grootvader, meer helaas niet. Ik wens je veel plezier met deze amoureuse documenten !
Prettige dag
Dieter
Ik denk dat dit allemaal bewaard is doordat mijn overgrootvader (de zoon van de schrijver van de liefdesbrieven) de enige nazaat van de familie was; daardoor bleven er wat documenten samen bewaard. En de brieven overleefden alleen doordat ze eerst in een schriftje werden opgeschreven, anders zouden ze verspreid of verloren zijn geraakt. Ik heb ze nog niet allemaal gelezen en ben ze nu aan het intikken. Het is wel vreemd om die onbekende uit vroegere generaties plotseling zo persoonlijk te leren kennen.
Ook in Leuven is het warm en onweerachtig,
Een hartelijke groet,
Leen
Ja die brieven zijn om te koesteren. Hopelijk doe je er iets mee. Je kan daar zeker iets moois van maken. Ga ervoor Leen 🙂
Merci! Ik lees ze, ik tik ze in op computer, ik ben op zoek naar een passende vorm om er iets mee te doen.