Op 19 oktober 1865 schreef mijn betovergrootvader, Leopold H., in ‘s Gravenbrakel aan zijn verloofde:
“Verleden zondag ben ik naar Brussel gegaan om de inhuldiging van de nieuwe koning Leopold II te zien, een schitterend en onvergetelijk feest. Nooit heeft Brussel binnen haar wallen een zo grote menigte gezien noch zoveel hoogwaardigheidsbekleders; de kranten zullen je reeds alle details hebben meegedeeld van dat grote bewegende schilderij, en van de algemene vreugde.”

Dankzij een uitnodiging van een filosofische blogger trad ik in mijn voorvaders voetsporen en reisde ik voor het eerst in mijn leven op de nationale feestdag naar Brussel. Een vriendelijke militair reikte me een papieren vlaggetje en ik zag een tank bij het paleis van Karel-Alexander van Lotharingen, de wuivende arm van de nieuwe koning tussen de pilaren van het huidige paleis, twee vrouwelijke cavaleristen in het geberenmutste militair escorte, dat bij wijze van verfrissende anticlimax meteen gevolgd werd door vrachtwagens van Bruxelles Propreté. Een vrolijke jongeman met een Belgische vlag als een cape om zijn schouders riep: “SuperBelge s’ envole” en dat was misschien wel de grappigste uitspraak van de dag. In het Egmontpark lazen we een citaat van Yourcenar, in steen gebeiteld; in de Sint-Michielskathedraal vonden we het portret van Ruusbroec en het graf van Rogier Van der Weyden/Rogelet de le Pasture.

De sfeer in de stad was gemoedelijk en ontspannen, en terwijl we ons een weg baanden door de menigte bemerkte ik hoe welvarend de Belgische bevolking eruitziet. Nee, de grondwettelijke monarchie stoort me niet als staatsvorm. Het is interessant om het begrip tijdgenoot geïncarneerd te zien in het dienende staatshoofd. En als Brabantse met belangstelling voor geschiedenis verheug ik me, waarom ook niet?, in de charmantste hertogin sinds vele eeuwen, Elisabeth van elf.