All the time she could command she spent in solitude. She would ramble to the most unfrequented places, and scale dangerous heights, that in those unvisited spots she might wrap herself in loneliness. Often she passed whole hours walking up and down the paths of the woods; she wove garlands of flowers and ivy, or watched the
flickering of the shadows and glancing of the leaves; sometimes she sat
beside a stream, and as her thoughts paused, threw flowers or pebbles into
the waters, watching how those swam and these sank; or she would set afloat
boats formed of bark of trees or leaves, with a feather for a sail, and
intensely watch the navigation of her craft among the rapids and shallows
of the brook.
Mary Shelley, The Last Man, 1826
Leen Huet 
een mooie passage
Een sterk begin, dit boek. Ik vond het bij Google Books en las daar wat, toen een zoektocht in de Leuvense boekhandels niets opleverde. Maar nu verlang ik naar een paperback. Naar diverse paperbacks, eigenlijk. En naar Shelley’s Ghost, mischien ga ik dat alvast bestellen 🙂
.
en ook een mooi medaillon.
Heel mooi, en literair uniek – de lokken van twee romantische auteurs.