“Ik hoorde voor het eerst over Ambiorix in een van de weinige Belgische klaslokaaltjes die ressorteerden onder het ministerie van Justitie. Het bood plaats aan drie leerjaren, een ingebouwde kast met oude kinderboeken waarvan het kaftpapier naar toffees rook, een tijdsband met prenten aan de muren en portretfoto’s van koning Boudewijn en koningin Fabiola, hij in uniform, zij in het witte bont van haar winterse trouwjurk.” Zo leerde ik als zesjarige niet alleen de koningin der Belgen, maar ook een ontwerp van Cristóbal Balenciaga te herkennen.
En in de vloed van publicaties viel deze foto me op, bij het graf van Emile Verhaeren in Sint-Amands aan de Schelde.
Citaat: L. Huet, Mijn België, Amsterdam, 2004, p. 24.
Leen Huet 
mijn herinneringen aan Fabiola zijn verbazend fleurig: in ons leslokaal werden de koninklijke portretten geflankeerd door afbeeldingen van lentebloemen (Fabiola hing vlak naast een paar zeer paarse hyacinthen). Ik hield ook erg van haar waterlelies -verhaal (en was bepaald trots in een land te wonen met een schrijvende koningin).
Ik hield ook veel van de elegante verschijning op de verlovingsfoto’s. Lentebloemen in de klas, ik benijd je! En ja, de waterlelies, en de Efteling… een schrijvende koningin, heel vooruitstrevend eigenlijk. Ik hoorde ook dat ze als jonge vrouw van gedichten van Garcia Lorca hield.