“Wie Milaan bezocht, ging ook toen al naar het Laatste Avondmaal van Leonardo da Vinci kijken, in de refter van het dominicanenklooster Santa Maria delle Grazie. Leonardo voltooide de muurschildering in 1498; door zijn experimentele techniek begon het nog tijdens zijn leven al af te bladderen. Pieter Bruegel en zijn reisgenoten zagen vermoedelijk een even dramatisch aangetaste versie als de huidige bezoekers. Vijftig jaar later bezocht Pieter Paul Rubens het kunstwerk. Hij noteerde: “Door de uitwerking van zijn diepzinnige bespiegelingen heeft [da Vinci] zulk een graad van volmaaktheid bereikt dat het me onmogelijk lijkt daarover op een passende manier te spreken, laat staan hem na te doen.” Inderdaad heeft Da Vinci rond de kalme figuur van Christus een emotionele storm geschapen. De apostelen hebben net gehoord: “Een van u zal mij overleveren” en zijn diep geschokt, elk op zijn eigen manier. Het geheel is een wonder van trefzekere compositie en psychologische diepgang. De kloof tussen het werk van Da Vinci en dat van Bruegel lijkt diep, maar de manier waarop Da Vinci in dit werk elk personage karakteriseerde door de juiste houding moet indruk gemaakt hebben op de jonge noorderling. Een van de opvallende kenmerken van Bruegels schilderijen is toch dat hij ieder personage, hoe onaanzienlijk ook, altijd weer raak neerzet in een zeer natuurlijk ogende houding.”
(En misschien is een blog ook zo’n snel afbladderend medium.)

L. Huet, fragment uit een boek in voorbereiding.