Het verzameld werk van Xavier de Maistre lag al een tijdje in mijn boekenkast. Deze schrijver is plotseling, zo lijkt het, opnieuw beroemd. In 1790 schreef hij immers Voyage autour de ma chambre, Reis door mijn kamer. Hij kreeg 42 dagen huisarrest in Turijn omdat hij een duel had uitgevochten. Wij werden opgesloten omdat er een virus rondwaart.
Ik begrijp niet waarom mensen oude boeken saai vinden. Xavier de Maistre schrijft grappig, onderhoudend en verrassend. En zijn gevoel voor binnenhuisinrichting is zo ongedwongen, dat men het vandaag, in een tijd van snelle en knellende definities, waarschijnlijk genderfluïde zou noemen.
“Toen ik over mijn bed sprak, vergat ik nog om elke man die kan aan te raden te kiezen voor een bed in witte en roze tinten: het staat vast dat kleuren ons zo sterk beïnvloeden dat ze ons opvrolijken of versomberen naargelang hun nuances. Roze en wit zijn twee kleuren die genot en geluk opwekken. De natuur schonk ze aan de roos en maakte van deze bloem de mooiste in het rijk van Flora.” Goed zo!
“De eerste zonnestralen komen spelen in mijn gordijnen. – Op mooie zomerdagen zie ik ze opschuiven over de witte muur, naarmate de zon hoger klimt: de olmen voor mijn venster verdelen hen op duizend manieren, en doen hen dansen op mijn bed, roze en wit, dat nu dankzij de weerschijn overal baadt in een heerlijke tint.”
Ik zat net te bedenken dat je een kamer niet te meisjesachtig mag inrichten en beter kiest voor puriteinse en opzichtig sobere kleuren. Gelukkig brengt deze aristocratische militair me op andere ideeën.
Leen Huet 
Dag Leen,
De “Voyage autour de ma chambre” kwam al dikwijls door mijn gedachten spelen. Ik heb het boek niet gelezen maar ben de lessen van de Ursulinen niet vergeten. Dus die titel ook niet omdat hij zo betoverend was in een internaat. Fijn dat jij het boek wel kan lezen. Ik heb nog een mooie suggestie te doen: “Leven en opvattingen van kater Murr” van E. T. A. Hofmann (1806) bij Atlas contact. Hartelijke groeten van ons beiden, Marleen
Dank je Marleen! Ah, de lessen van de Ursulinen, die ben ik evenmin vergeten. Excellent onderwijs in literatuur. Kater Murr, ik ga op zoek. (Hier hebben we genoeg te stellen met de aangewaaide zwerfkattin.)
Voyage autour de ma chambre van Xavier de Maistre.
De titel is mooi en veelbelovend. Her en der wordt, gzien de context aanbevolen.
Voor iemand die is opgegroeid met George Perec is ‘Voyage…’ echter ontgoochelend. De meestal sentimentele of pseudo-erotische beschouwingen van de schrijver nemen meer plaats in dan zijn ‘kamer’en hoe hij er in ‘reist’.. Een tijdgenoot, Stendhal kraakte dan ook – terecht- het boek dat hij onuitstaanbaar vond: ‘pas la moindre petite idée nouvelle.’ Inderdaad: dit is gebazel. Daarbij is Stendhal zo bescheiden om niet te zeggen dat hij zelf in zijn ‘La Vie d‘Henry Brulard’ de woning waar hij als kind opgroeide, op fascinerende wijze evoceert. Een soort obsessie waar hij probeert greep op te krijgen door de schriftuur aan te vullen met talloze schetsjes van de kamers uit zijn woning.
Heel wat boeiender en radicaler dan de Maistre lijkt me het tweedelig werk dat de gebroeders Goncourt wijdden aan de inrichting van hun woning in Auteuil: La Maison d’un Artiste (1881) een hulde aan hun geliefde rococo-stijl. De minutieuze omschrijven van alle voorwerpen , opgesteld in de en-suite ruimten, werden zelfs gefotografeerd.
Recenter, maar een klassieker in het genre is Mario Praz , La Casa della Vita (Het Huis van het leven) uit 1979. Anders dan bij de Goncourts, valt hier meer ‘leven’ , het woonplezier in terug te vinden.
I Racconti van Tomaso Giuseppe die Lampedusa vervlecht zoals de door Lampedusa bewonderde Stendhal de woning met herinneringen aan de kinderjaren. Jammer genoeg, en in tegenstelling tot het werk van Stendhal, zijn de herinneringen van Lampedusa te beperkt gebleven in omvang.
Een mooi stuk van uw hand. Mij beviel het boek omwille van zijn lichtvoetigheid, de vrijheid waarmee de schrijver zijn invallen volgt. Hij besteedt inderdaad niet veel aandacht aan details van zijn interieur, waarschijnlijk omdat het nogal bescheiden was. Het is dan ook maar één kamer. Hij woont in een ancien-régime-studio. Misschien zou hij het ook opschepperig vinden om als een soort museumgids de bezoeker te wijzen op dure dingen of antiquiteiten: daar gaat het niet om. Het gaat er denk ik wel om, in een tijdperk van literaire formaliteit een vrije, ongedwongen vorm te vinden. Lamartine hield veel van het boek.
Dit weekend werd de slaapkamer van mijn dochter (3de leerjaar) op haar verzoek geschilderd. Ze wou sinds enkele weken absoluut 2 contrastmuren in … fel appelblauwzeegroen.
Je zou denken, daar kan men niet van slapen. Maar niets is minder waar. Ze slaapt nu haar eerste nacht in deze kamer.
Het kleur past perfect bij haar karakter.
Schitterende keuze!