Rouwen heeft zijn zachtaardige kant. Mensen schrijven mooie berichten. Mooie brieven vallen in de brievenbus. Mensen bakken een quiche met asperges en zetten ze, geheel volgens de quarantainemaatregelen, af op de terrastafel. Ze brengen boeketten mee uit eigen tuin, rabarber, aardbeien, jonge sla. “Uit de couche,” familieuitdrukking, ik hoor het mijn grootvader ook nog zeggen. Of ze schenken je een mooi boek uit hun flora-collectie, en bloemenzaad. Blue boy korenbloemen. Ik kijk ernaar en herinner me opeens met een schokje dat mijn mevrouw Renaissance ook van korenbloemen houdt. Vroeger schreef ik verhalen. Juist ja, zo zat het.
-
Volg
Volgend
Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
Leen Huet 
mooi Leen!
Dank je Annie.
Ik denk dat de natuur slim in elkaar zit en ervoor gezorgd heeft dat onze zintuigen in periodes van rouw nog receptiever werken dan gewoonlijk. Zodat wie rouwt de geur van levende bloemen nog scherper ruikt en de smaak van jonge sla nog beter proeft! Goeie avond.
Dat zou kunnen. In deze groene omgeving ben ik inderdaad alerter voor details: een holenduif die passeert, de jonge bonte spechten die net het nest verlaten hebben. Een mooie week wens ik je!