Na de laatste bloementuin van het jaar volgt de laatste oogst van het jaar: mispels. De mespilus germanica floreerde. Nu is het wachten op de eerste nachtvorst, zodat de vruchten gepast kunnen rotten. De kleine boom waaraan deze neven van de rozenbottel groeien vind ik mooi, en sinds de expo over de Arenbergs in Leuven weet ik dat de bloesem het wapenschild van deze familie siert. Geen slechte keuze van een symbool.
Leen Huet 
Mispelgelei en kweeperenconfituur, de huiskamergeuren van het seizoen.
Ja… onze kweepeer (geërfd van oudoom Gerard) is helaas bezweken, ik zou hem willen vervangen.
Amai, ik dacht dat ik alles al gegeten had, maar nee dus! Nog nooit van mispels gehoord, laat staan geproefd.
Op Wikipedia staat bovendien een leuk weetje: De kronkelige takken gaven in het Frans aanleiding tot de ironische uitdrukking ‘aussi droit que branche d’vieil mellier’, zo recht als een ouwe mispeltak.
Ik zal dat eens proberen te citeren tijdens een pleidooi ;).
Een op alle vlakken inspirerende plant dus!
Mellier, medlar, prachtige namen allemaal. En die spreuk is geweldig. Past helemaal in een juridische context. De smaak van mispel is subtiel en goed, maar ik ben nog op zoek naar het juiste recept. Online zal ik wel wat vinden. Een paar jaar geleden maakte ik mispelchutney, prima te eten maar zo lelijk van kleur dat ik het niet op tafel durfde te zetten.
De vijg van het noorden. De bloesems staan trouwens ook in het wapenschild van Linden.
Misschien omdat het Arenberg-gebied was? Er is ook een mooie legende, over hoe de dodelijk gewonde stamvader zich op het slagveld tot onder een mispelboom sleepte en de bloesems rood kleurde met zijn bloed, als ik me goed herinner. Onze beste wensen voor jullie, hopend op een spoedig weerzien.
Zoals het bloed van Pyramus, die de witte moerbei rood kleurde (ik lees het net met klas 5). Ook de beste wensen voor jullie!
Ja, inderdaad. Vurige wensen voor alle goeds en hopelijk tot ziens in het nieuwe jaar.